Στη γιορτή της μητέρας....  

Στη μητέρα της υπαίθρου, που έκανε όλες τις εργασίες εντός και εκτός οικίας και ταυτόχρονα μεγάλωνε τα, πολλά κατά κανόνα, παιδιά της, ενώ άλλοι αποφάσιζαν για αυτήν.

Στην εργαζόμενη μητέρα της πόλης, που δεν ξέρει που να αφήσει το παιδί της, αφού οι παιδικοί σταθμοί δεν επαρκούν και τα χρήματα της δεν φτάνουν για άλλες λύσεις.

Στη διαζευγμένη μητέρα, που μεγαλώνει τα παιδιά της μόνη της.

Στη γυναίκα που δεν βλέπουμε, γιατί την κρύβουν τη μέρα και την εμφανίζουν τη νύχτα οι "προστάτες" της, που δεν της επιτρέπουν εγκυμοσύνες, που αν συμβούν, τις διακόπτουν χωρίς να τη ρωτήσουν και που, αν τελικά συμβεί και γεννήσει, το παιδί της γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, όπως και εκείνη.

Στη μάνα, που ξεβρασαν τα κύματα του Αιγαίου, ζωντανή ή νεκρή, αλλά πάντα να κρατάει σφιχτά το μωρό της αγκαλιά, για να το σώσει από τη θάλασσα, τις βόμβες, την ανέχεια, την πείνα.

Στη γυναίκα, που, σε όλα τα μήκη και πλάτη της υδρογείου, μετατρέπεται, μετά την μεγαλειώδη στιγμή του τοκετού, σε ένα πλάσμα - σύμβολο της αληθινής, άδολης, αυθεντικής αγάπης, αυτοθυσίας, δοτικότητας, που όμοιο δεν έχει. Που μετατρέπεται σε ιερό πρόσωπο και σημείο αναφοράς της ύπαρξης όλων μας.

Μανούλες όλου του κόσμου Χρόνια σας Πολλά!🌹

της Έλλης Μιλτ. Τσαϊρη